"Ik denk dat mijn vruchtwater is gebroken"

Er zit een fout in mijn placenta, verminderd vruchtwater, mijn kindje is te klein en ik zit op advies van de gynaecoloog thuis met 30 weken zwangerschap.

Alles voelde als falen vooral dat thuiszitten.
Ik wilde bewijzen dat ik ondanks mijn overgewicht gezond door een zwangerschap zou komen.
Dat was ik mijn hele zwangerschap al aan het bewijzen, waardoor ik mezelf soms volledig voorbij kon lopen.
In het begin van mijn zwangerschap werd namelijk gezegd: ”Jij houdt dat niet lang vol, zwanger zijn en werken”.
Ik ben echt bijna nooit ziek dus die opmerking moest gebaseerd zijn op mijn overgewicht.
Natuurlijk voelde ik extra bewijsdrang om te laten zien dat ik ‘fluitend’ door de zwangerschap heen zou komen.
Ook al had die fout in mijn placenta niets met mijn overgewicht te maken.
Ik was wel gewend dat ‘overgewicht’ altijd de schuld kreeg, dus dat zou nu ook wel het geval zijn.
In mijn hoofd hoorde ik al dat mensen zouden zeggen: ”Zie je wel, ik zei het toch”.
Dus het idee dat een andere dat alleen al kon denken was killing voor me.

Toch moest ik mij erbij neerleggen, dit is beter voor mijn kindje en daar zat ik met 30 weken zwangerschap thuis in de hittegolf van 2018.
Op het werk was het lekker koel, daar merkte je niet heel veel van de hitte.
Hoewel lekker koel, de ijspegels hingen nog net niet aan mijn neus.
Ik zat daar liever met een winterjas aan en een dekentje over mijn benen.
Nee, gekkigheid, ik klaag altijd dat ik het koud heb, ik heb het namelijk nogal snel koud.
Ik ben niet voor niets een Hollander, die hebben toch een vrijbrief om te klagen over het weer en de temperatuur?
 
De rust deed me goed, ik zag bijna geen mensen en de verdrietige verhalen van andere kon ik weer beter loslaten.
Niet dat ik helemaal niet aan ze dacht maar ik werd er veel minder mee geconfronteerd.
Als je er niet constant mee geconfronteerd wordt, kom je vanzelf in je eigen bubbel terecht.

In de ‘Ik ben een struisvogel en ik steek mijn kop in het zand’-zone, i love it!
Haaa, lekker! Ik was even weer de Suus die ik wilde zijn.
Zo emotieloos mogelijk in mijn zwangerschap. Ik haatte emoties en ik wilde ze niet voelen, ik duwde ze weg en hard.

Nog nooit voelde het in mijn lichaam zo rustig als toen. Ik voelde de kleine wel bewegen maar ik leefde in mijn eigen cocon.
Veilig, ver weg van de boze buitenwereld.
Wat een ander van mij vond deed er eindelijk een keer niet toe.
Dagenlang keek ik series en als ik opstond dan was het om mijn voetenbadje te voorzien van nieuw koud water of om de ventilator even uit te doen of toch weer aan.
Ik hoopte dat de nesteldrang zich nog zou aandienen, maar helaas geen nesteldrang.

“Suus dinsdag gaan we naar de camping, jij komt ook” zei mijn moeder.

Meerdere tantes staan op die camping en mijn moeder zou daar die dag ook zijn.
Eigenlijk had ik helemaal geen zin in die hitte, op een camping.
De afgelopen tijd had ik geen bal uitgevoerd en dat beviel me wel.
Op zo’n camping in de bloedhitte was voor mij niet uitnodigend maar mijn tante wist mij over te halen en zij dat mijn nichtje Joyce ook zou komen met haar pasgeboren dochter en ze had tegen haar al gezegd dat ik ook zou komen.

“Hier is het helemaal niet zo heet, hier waait gewoon een windje en je hoeft niks te doen alleen te zitten op een stoel”.
Dus ik liet mij overhalen en ik weet ook wel dat als ik er eenmaal ben ik het heerlijk vind bij mijn familie. Wat dat betreft ben ik echt een familiemens.

7 augustus 2018, op papier was ik toen 34 weken zwanger maar volgens mijn eigen berekeningen 33 weken.
Ik was tenslotte in 1 maand zwanger dus ik wist precies hoelang ik zwanger was.
Op papier was dat dus 34 weken en godzijdank was dat 34 weken op papier.

Dat was achteraf heel fijn en heeft zo moeten zijn maar daar later meer over.

Ik rijd naar de camping in Beesd en er is geen parkeerplek.
Dus ik moet mijn auto op een parkeerplaats een stukje van de camping zetten.

Terwijl ik naar de camping loop komt er een tante aanrijden die net boodschappen gaat doen.
“Suus gaat het wel dat stuk lopen, moet ik je even brengen?”
Het was echt heel heet, 37 graden en ik moest echt een stuk lopen maar lopen kon ik prima.
“Nee hoor, ga maar lekker boodschappen doen, ik zie je zo wel”
Dat is het fijne aan familie en mensen dichtbij.
Als ik met de trein naar mijn werk ging stond niemand voor me op.
Je zag tenslotte niet dat ik zwanger was dus rekening met mij houden was ook niet mogelijk.
Oh en ik ga echt er echt niet om vragen hoor.

Mijn familie behandelde mij wel als zwangere vrouw en dat had ik even nodig.
Zwanger zijn is geen ziekte zeggen mensen vaak, dat klopt.
Maar dat kleine beetje liefde, dat stukje “Ik zie jou”, dat is toch wel heel erg fijn en dat zou ik iedereen gunnen, zwanger of niet maar als je zwanger bent stiekem een beetje meer.

Het was een heerlijke dag, vol familie en het enige wat ik inderdaad moest doen was zitten op een stoel met mijn voeten omhoog, ik werd de hele dag verzorgd.
Een tante had nog gezegd, “Suus wat je nu aan hebt kan echt niet in die hitte”, ze pakte een jurk voor me en die deed ik aan.

De hele dag kwam er familie op en aan het was echt gezellig.
Mijn neef zei nog: ”Nou we horen wel wanneer hij geboren is”.
Waarop ik zei: ”Over 6 a 7 weken is hij er sowieso maar ze willen hem rond week 37 halen dus je hoort het wel binnen 3 weken”.

Joyce stond op de camping geparkeerd en die zou mij afzetten bij mijn auto.
Mijn man Jos had al een paar keer geappt waar ik nou bleef, hij was samen met mijn zwager een ombouw voor de radiator aan het maken zodat de kleine zijn handen niet kon branden.

Om 22:15 uur kom ik bij mijn auto aan en vlak voordat ik wil uitstappen voel ik veel vocht langs mijn benen lopen.

Op dat moment schrik ik en zeg ik: “Ik denk dat mijn vruchtwater nu al is gebroken”.

Terwijl ik op de parkeerplaats sta doe ik mijn handen tussen mijn benen, het bleef lopen.
Ik kijk naar mijn handen en ik zeg: “Fuck Joyce! Dit is bloed!”

Wordt vervolgd

Ben jij stiekem al nieuwsgierig hoe het met ons gaat? Je kan ons volgen op www.instagram.com/suusgro
Voel je vrij om ons te volgen, volgende week lees je het vervolg.