In mijn zwangerschap was bijna iedereen angstig. “Suus dit gaat nooit werken met een baby. Je moet die hond echt wegdoen.”Ik kan het ze niet kwalijk nemen maar zij voelde niet wat ik voel.

"Ik kon wel overgeven, een infuus in zijn hoofd. Mijn maag draait om. Wat een hel."

"Mag ik wat vragen?” vroeg ik.“Jazeker” zegt de arts.“Hoelang heeft hij nog te leven?” vroeg ik, geschrokken dat ik het over mijn lippen kreeg maar ik leefde op dat moment alsof mijn kindje ieder moment dood zou gaan.

”Meisje, je hebt geen idee hoeveel geluk je gehad hebt. Je hebt een acute placenta loslating, hij hing nog maar aan een heel klein stukje en was bijna los. Als je een kwartier later was geweest had je kindje er niet meer geweest en bij een half uur later jijzelf hoogstwaarschijnlijk ook niet meer. Jij hebt echt heel veel engeltjes op je schouders gehad.”

”Mam doe eens normaal, ik wil helemaal niet nu al bevallen, breng ze niet op ideeën”.

"Fuck Joyce! Dit is bloed!"

Alsof de wereld stil stond. Ik kon het verdriet niet dragen, het was niet mijn verdriet maar wat kwam dit hard binnen zeg.Ik kon niet meer, overspoeld met emoties. Ik voelde steeds hoe ik naar lucht aan het happen was en hoe mijn hart oversloeg.

"Je vruchtwater is matig, hou er rekening mee dat we jouw kindje met 34 weken gaan halen. Het is zeker dat je een fout in je placenta hebt maar we kunnen pas na de bevalling zien wat de fout is, vermoedelijk heb je een miniatuur placenta” zei de gynaecoloog.

Ik trouw met hem en hij met mij, wij nemen beide elkaars achternaam aan.

Ik wilde een band met jou opbouwen maar ik merkte dat ik het moeilijk vond om me te hechten

Wat je aandacht geeft groeit

“Geen twijfel mogelijk, dit is een jongen” herhaalde ze