Getraumatiseerde hond met een baby?

Na 3,5 week ziekenhuis met ons prematuur/dysmatuur was het dan eindelijk tijd om naar huis te gaan! Vanaf toen kon het echte leven beginnen toch?

Jos en ik staan in de lift om naar beneden te gaan en Jos draagt onze kleine Frank.
“Ik ben zo zenuwachtig, ik kan wel spugen.” Zeg ik tegen Jos.
Ik zie aan zijn gezicht ook dat hij gespannen is. Ons huis is nog geen 5 minuten rijden.

“Over 5 minuten weten we het, laat het alsjeblieft goed gaan.” Zeg ik weer.

Ken je dat gevoel dat je steeds dichterbij een punt komt en dat je steeds misselijker wordt?

Ik zal even bij het begin beginnen.

Het was 2012/2013 en wij woonde eigenlijk nog maar net samen.
Jos was veel weg in de avonden. Hij gaf 2 avonden in de week zwemles en hij ging ook nog eens 2 avonden in de week naar school. Ik klaagde altijd dat ik zoveel alleen was. Hij was er alleen dinsdagavond.

Ik wilde altijd graag een hondje maar omdat we veel werkte hadden we geen tijd om een hond zindelijk te maken dus ik heb letterlijk op Marktplaats gezocht naar:

“Hond zindelijk.”

Bij het zien van de foto van een hond met de meest leuke hangoren werd ik direct verliefd. Dit was onze hond! Een Roemeense straathond van 7 maanden oud, via een organisatie.

Heel veel was er niet bekend over deze hond maar ze zat in een tijdelijk opvanggezin.

Toen wij aankwamen bij het gastgezin. Was er direct een klik tussen ons en de hond. Ze was super lief en ze pakte ons helemaal in. Ze stond als vrij grote hond op de eettafel en we moesten direct om haar lachen.
We begrepen daar dat ze al in meerdere gezinnen gezeten had en ze had zelfs gegromd tegen een baby.
Ze werd dus steeds teruggebracht. De mensen van het opvanggezin vonden dit een vreemd verhaal want ze herkende dat helemaal niet in de hond. (Nu moet ik zeggen dat ze in het gastgezin in een roedel zat met 2 husky’s.)
De dochter van het gezin tilde de hond op als een baby en deed alles met haar dus wij konden ons ook niet voorstellen dat de verhalen klopte.
Zij hadden haar heel graag gehouden maar hun oudste hond was al wat ouder en die kreeg enorme stress van een puppy die zo speels was.

Wij besloten om haar mee te nemen en noemde haar Nina.
Ik had hechtingsproblemen. Ik kon mij niet direct hechten aan Nina, ze wilde de hele tijd bij me zijn en in mij kruipen. Als een baby. Ik merkte dat ze veel liefde wilde en ik raakte daarvan in paniek.
Ik wist niet of ik al direct van haar kon houden. Dit ging veel te snel voor mij.

Huilend belde ik mijn moeder. (Ik bel voor alles mijn moeder trouwens, het is iets minder geworden de afgelopen jaren. Het is veel erger geweest maar ik bel graag mama.)

“Mam, ze wil de hele tijd bij mij zitten en ik word helemaal gek van haar. Ze kruipt helemaal in me en blijft maar achter mij aanlopen. Ze laat mij geen seconde alleen. Ik weet niet of ik me al zo kan hechten aan een hond. Hoe doe je dat zomaar van een hond houden? Ik voel het niet.” Huilde ik.

Waarop mijn moeder zei: ”Suus, word maar rustig. Laat maar toe dat ze bij je op schoot komt en knuffel haar eens alsof ze jouw baby is, het komt vanzelf goed.”

Er kwam wat rust over mij heen, ik had het in elk geval uitgesproken. Ik deed mijn best om haar toe te laten, dat verdiende ze ook.

Nina zat tegen het loops worden aan en omdat ze ook een aantal dagen in de week naar mijn moeder zou gaan als wij zouden werken en mij moeder een reu heeft, hebben we haar in diezelfde week laten helpen.
(Achteraf denk ik: Suus hoe heb je in hemelsnaam zo dom kunnen zijn? Je kon de hond nauwelijks veiligheid bieden, ze is net in jullie gezin en je laat haar uit praktische overwegingen binnen een week helpen. Dus ze krijgt pijn en dat is een van haar eerste herinneringen aan jullie. Hoe onveilig moet dit voor haar voelen?)

Nina was zielig maar dat liet ze nauwelijks merken, we hadden haar een roze shirt aangedaan zodat ze niet aan haar wond kon likken.

Jullie weten dat ik altijd zeg dat dingen niet voor niets gebeuren toch? Alles gebeurt met een reden.

We moesten naar de controleafspraak voor Nina, ik loop de deur uit richting de auto.
De put ligt wat dieper in de grond, ik til mijn voet niet goed genoeg op en ik struikel en ik weet het gelijk.
Ik voel hoe ik misselijk word. Ik weet het gelijk, ik weet hoe dit voelt. Mijn voet is gebroken.
Mijn voet heb ik vaker gebroken.

Wekenlang heb ik thuisgezeten en deze weken had ik precies nodig om niet letterlijk en figuurlijk weg te lopen van Nina.
Ik moest mij gaan hechten aan Nina en dat gebeurde. Wat een intense liefde kwam er voor Nina.
Zij veranderde van 'Ze is maar een hond' naar 'Ze is echt mijn baby'.

Toch was er iets met Nina. Mensen konden niet echt langskomen. Nina gromde al als je je voet bewoog.
Wat heeft ze meegemaakt in Roemenië? Wat is er gebeurd in de andere gezinnen? 
Van mij kon ze het allermeeste hebben maar van andere bijna niks.
Elke prikkel was te veel, haar emmertje liep mega snel over. Toch was ze ook weer super lief.
Dus het was absoluut geen kwade hond.
Nina heeft een rugzak en Nina heeft in ons gezin geen roedel honden die haar ‘bij haar poten meenemen en begeleiden in deze wereld’.

Ze wilde graag liefde en gaf veel liefde maar als je een keer te lang aaide gromde ze weer.
Het leek alsof zij de prikkels niet kon verwerken.
Een select groepje mensen kan met haar, na heel veel investeren. (Dank jullie wel daarvoor)
Andere laat ze nauwelijks toe.
Zo’n intens lieve hond maar Jos en ik kunnen haar niet tegelijkertijd aaien, dat is te veel voor haar, dan is ze de controle helemaal kwijt.
Blaffen en grommen helpt want als zij blaft of gromt dan doe jij een stapje achteruit toch? 1-0 voor Nina.
Als ze blaft naar de postbode en die loopt door naar de volgende deur, dan denkt Nina “Dat is 2-0.”
De glazenwasser stond trillend op zijn trap als hij onze ramen kwam zemen en werd aangevallen door onze hond.
Ze bleef de bevestiging krijgen dat haar gedrag hielp. Ze hield mensen bij haar vandaan en dat wilde ze want mensen zijn eng.

Ik kan ‘lezen en schrijven’ met haar. Ik voel haar en ergens ben ik haar. Ik herken zoveel dingen van mezelf.

Vele cursussen hebben we gedaan, alles om de situatie te verbeteren.
Hondenfluisteraars en noem maar op. De situatie verbeterde wel elke keer iets.

Ik ben niet het type: Ik neem een dier en ik doe het weer weg.
Niet voordat ik alles geprobeerd heb.
De hondenfluisteraar heeft mij veel inzichten gegeven. Ik ging anders naar Nina kijken en ik ging de situatie accepteren. Accepteren is vaak de sleutel he? De hondenfluisteraar zei ook:” Ze is speciaal voor jou gekomen, je kijkt in je eigen spiegel, leer van haar.”

Vanaf toen ging ik praten tegen Nina:
“Nien, jij hebt een ziel en jij hebt gevoelens. Wij communiceren echt. Onthoud dat ik jou nooit zomaar als een hond zie.
Jij bent mijn wereld. Ook al sta jij in rangorde onderaan in ons gezin. Jouw gevoelens zijn net zo belangrijk als mijn gevoelens.”

Ik beloofde haar voor haar te zorgen en haar zo goed mogelijk te beschermen en te leren begrijpen.

Als er visite kwam dan mocht zij boven liggen. Niet omdat ik de visite wilde beschermen omdat ik bang was dat zij zou bijten.

Ze is wel zo intimiderend dat visite kan denken dat zij bijt. Gelukkig is dat nooit voorgekomen.
Nina lag boven voor Nina zelf. Voor haar rust. Zij hoefde geen angst te voelen voor de visite, zij hoefde niet het gevoel te hebben dat zij zichzelf moest beschermen. Ik beschermde haar.

In mijn zwangerschap was bijna iedereen angstig.
“Suus dit gaat nooit werken met een baby. Je moet die hond echt wegdoen.”
Ik kan het ze niet kwalijk nemen maar zij voelde niet wat ik voel. Pijn deed hun opmerking wel.

Ik was standvastig. Dit gaat werken. Pas als de situatie niet veilig blijkt dan ga ik stappen ondernemen, niet eerder, niet eerder uit angst.

Nina merkte snel dat ik zwanger was. Ze kwam niet meer bij mij zitten en lag vaak op de stoel tegenover mij en staarde vaak minutenlang alleen maar naar mij. Super ongemakkelijk.

“Nien, ik ga mijn best doen om je te beschermen. Ik kan je niet beloven dat het kindje jou nooit pijn gaat doen maar hij hoort bij ons gezin en we gaan dit samen geleidelijk doen, het komt goed vertrouw ons.”

Ik weet dat een hondje uit het buitenland adopteren 1000^e keren goed gaat.
Voor ons is het alleen mega hard werken geweest en we passen ons heel erg aan.
Toch heb ik geen spijt van Nina. Zij hoort bij ons.

Terug naar 2018. Wat waren we zenuwachtig. Ik was vastbesloten dat ik alles op alles zou zetten om dit te laten werken.

Jos had in 3.5 week tijd al verschillende dingen meegenomen.
De jurk waarin ik was bevallen die onder het bloed zat van de placenta loslating. Deze werd bij Nina in haar mand gegooid.
Hydrofiel luiers met Frank zijn geur. Poep en plas luiers.
Ze had 3,5 week de tijd om hem geleidelijk te leren kennen.
Tot nu toe reageerde ze goed! Dat gaf hoop.

Natuurlijk kan ik jullie in geuren en kleuren vertellen hoe Nina reageerde.
Hoe Jos reageerde en hoe ik reageerde. Toch is het mooier om te zien. Dit moment hebben wij vastgelegd. Elke dag zijn we nog dankbaar.

Zie de video hieronder: