Onze zoon krijgt mijn achternaam

Ver voordat Jos en ik trouwde en ver voor mijn zwangerschap hadden wij al gesprekken over de achternaam van onze toekomstige kinderen.
Mijn achternaam sterft uit, dat vond ik zo vervelend. Ik kon mij daar gewoon niet bij neerleggen.
Mijn vader en zijn broer waren nog maar de enige mannen met die achternaam en ze hebben beide alleen maar dochters gekregen. De achternaam wordt dus nooit voortgezet.
Tenzij ik daar een stokje voor steek, het voelt een beetje als de ‘illegale weg’ ook al mag het gewoon.
Maar ik rommel er een beetje mee ofzo?

De mensen om ons heen verbaasde het natuurlijk helemaal niet dat ik eigenlijk mijn achternaam wilde meegeven.
Ze kennen mij langer dan vandaag. Ik had altijd ‘rare’ ideeën.
“Suus, als jullie ooit een zoon krijgen dan geef je jouw achternaam en als een 2e dan een meisje wordt dan geef je daarna gewoon Jos zijn achternaam”.
Alsof de zon gingen schijnen! Dat is de perfecte oplossing!
Ook al dacht ik dat ik alleen meisjes zou krijgen vond ik het toch een top idee, het lot bepaalt het dan gewoon ofzo.

Helaas, na wat informeren blijkt dat in Nederland niet te mogen:

“Eenheid van naam. Volgens de huidige regels dienen de kinderen binnen één gezin allemaal dezelfde achternaam te hebben (artikel 1:5 lid 8 Burgerlijk Wetboek). Ouders kunnen dus alleen bij hun eerste kind de achternaam kiezen. Alle kinderen die daarna geboren worden, dragen automatisch dezelfde achternaam.”

Ook beide achternamen meegeven mocht toen nog niet, dat had ik ook nog wel een tof idee gevonden.
Er is nu een wetsvoorstel voor geloof ik. Dus er komt verandering in maar in 2018 was het niet mogelijk.

Het is gebruikelijk dat het kind van een getrouwd stel automatisch de achternaam van de vader meekrijgt bij de geboorte.

“Sinds de invoering van de Burgerlijke Stand in Nederland in 1811 kregen kinderen automatisch de naam van de vader. ... Sinds 1998 is het ook mogelijk om te kiezen voor de naam van de moeder”

Jos mocht de doorslag geven, als hij het echt niet wilde dan zouden wij gewoon zijn achternaam meegeven.
Toen ik het voorstelde om mijn achternaam mee te geven met wat argumenten was hij snel akkoord.
Mijn vader was het daarentegen niet met mij eens, hij vond dat het gewoon Jos zijn achternaam moest worden want zo hoort het.
Ik ben het met hem eens dat het zo ‘hoort’ maar dat iets zo ‘hoort’ betekent voor mij nog niet dat ik het ook zo ga doen.
Het was wel duidelijk, als ik dit wilde doorzetten dan moest ik het echt voor mezelf doen en niet voor mijn vader.
We hebben er nog even over nagedacht, zeker omdat mijn vader er eigenlijk op tegen was maar ik voelde aan alles in mijn lichaam dat ik dit gewoon heel graag wilde en Jos vond het goed, dus dat was dan afgesproken! Er is na het trouwen wel een 'akte van naamskeuze' nodig als het kind de achternaam van de moeder krijgt. Dat hebben we dus geregeld.

Toen Jos en ik trouwde vond ik het ook niet zo vanzelfsprekend dat ik zijn achternaam voor mijn achternaam zou nemen.
(Ik weet dat ik een beetje raar ben, het geeft niet als je dat denkt)
Mijn achternaam kreeg ik bij mijn geboorte, ik ben er trots op.
Hij is bijzonder vanwege de schrijfwijze en ik wilde graag Jos zijn achternaam aannemen, maar dan wel als 2e naam.
Voor dat wij trouwde stond voor ons al vast dat ons nageslacht mijn achternaam zou dragen.

Jos heeft er om die reden dan ook voor gekozen om mijn achternaam achter zijn achternaam aan te nemen.
Zodat we binnen ons gezin wel allemaal een eenheid in achternaam zouden hebben. Ook al was het niet de 1e naam.
Hij had mijn naam als 2e- en ik zijn naam als 2e naam. Hij gebruikt mijn achternaam alleen op officiële papieren overigens.

Eigenlijk vond ik het dus heel logisch: Ik trouw met hem dus ik neem zijn achternaam ook aan en hij trouwt ook met mij dus hij neemt mijn achternaam ook aan? Zo zijn we samen getrouwd toch?

Een heel groot voordeel aan een jongen krijgen was voor mij dan ook dat er meer kans was dat mijn achternaam voortgezet werd. Natuurlijk kan mijn zoon hartstikke kinderloos blijven of een vrouw treffen die ook liever haar achternaam doorzet maar dan had ik het tenminste geprobeerd.

Een voornaam was ik dan niet zo zeker van. Je zadelt een kind wel de rest van zijn leven met een voornaam op. 
Dat is geen keuze tussen papa’s achternaam of mama’s achternaam.
Dat is een keuze uit ‘Weet ik veel hoeveel jongensnamen er bestaan’, eigenlijk vond ik ook geen enkele jongensnaam leuk en als ik keek naar de ‘leukste’ jongensnamen dan waren ze allemaal gelijk aan elkaar maar ik wilde een wauw factor.

Keuzes maken? Hmm.. dat is niet mijn sterkste punt, verre van dat zelfs.
Ik snap ook echt niet hoe mensen dat doen. Een keuze maken??
Ik heb altijd twijfels, zo krijg ik spijt? Spijt dat ik die keuze gemaakt heb of spijt dat ik de keuze niet gemaakt heb.
Vervolgens erger ik me aan mezelf dat ik geen keuze kan maken.
Ja en dan blijf ik maar herhalen “Spijt moet je leren verdragen Suus” maar dat spijt-gevoel dat irriteert me zo erg. 
Dus dat ga ik graag uit de weg.

Het is een terugkerend iets in mijn leven hoor, daarom ben ik zo’n verzamelaar. Ik maak geen keuzes, ik koop gewoon alles.
Als er van een shirt 3 kleuren zijn en ik ben langer dan een kwartier aan het twijfelen?
Dan neem ik voor de zekerheid gewoon alle 3 de kleuren mee!Ik werk mijzelf hier niet door in de schulden hoor.
Er moet natuurlijk wel korting opzitten, want ook dat is mijn 2e naam “Suus Korting”. Ik ben gek op aanbiedingen.
Ik ben zo iemand die een komkommer koopt omdat hij in de aanbieding is en als ik later mijn bon check zie ik dat de aanbieding eigenlijk maar 2 cent goedkoper is dan normaal.
Als ik mijn boodschappen bestel, eten we ook wat in de bonus is. Want ik ben gek op aanbiedingen.
Oke, ho Suus! Je dwaalt af, daar gaat je verhaal niet over.

Terug naar mijn zwangerschap in 2018.

“Jos, we moeten nu echt een jongensnaam gaan verzinnen hoor” zei ik dagelijks.
Een meisjesnaam lag al zeker 8 jaar op de plank, er is 1 naam waar wij al jaren verliefd op zijn en als ons kindje bij de bevalling toch een meisje blijkt te zijn dat wordt het die naam.
“Freek” roept Jos enthousiast. “Serieus? Freek? Hoe kom je daar nou bij” zei ik.
Het had niet echt mijn voorkeur, maar Jos bleef het maar noemen.
Zo hebben we de kleine man tijdens mijn zwangerschap Freek genoemd en iedereen noemde hem ook Freek.
Maar alleen in mijn buik! Is Jos ook een beetje tevreden, haha.

Met mijn zusjes hebben we het ooit eens over de naam Frank gehad, zo heet onze vader.
“Hoe tof zou zijn als we de eerste jongen binnen ons gezin gewoon ‘Frank’ noemen, vernoemd naar papa?” zei mijn zusje.
We hadden het niet echt afgesproken maar we hadden het er wel over gehad.
Ik had er ook in het begin van mijn zwangerschap niet echt meer aan gedacht.
Mijn schoonmoeder had het er wel steeds over tijdens mijn zwangerschap. “Noem hem gewoon Frank” en een tante zei ook
“Ik denk dat jij hem gewoon Frank gaat noemen, zo leuk Suus” en zo ging het beetje bij beetje meer leven.
Best leuk eigenlijk ‘Frank’ en je hoort het bijna niet meer. Ook al vond ik ‘Frank’ wel echt een ‘grote mannennaam’ voor een baby.
Maar die naam is wel speciaal voor mij! 

Toch bleef de naam ‘Tycho’ in mijn hoofd hangen. “Ik vind Tycho veel leuker dan Frank” zei ik tegen Jos.
Hij was het mij eens en zo bleven we twijfelen. Totdat wij een programma keken waar een heel irritant kind ‘Tycho’ heette.
De manier waarop die ouders “Hè Tych” riepen. Wij waren genezen! Alles best maar het wordt geen Tycho meer.
Hoewel als het ineens een tweeling geweest was dan hadden we hem misschien toch nog overwogen.
Maar Frank stond bovenaan!

Diezelfde week heb ik nog een vlag besteld met de naam Frank die wij buiten zouden ophangen als onze Freek een Frank werd en een knuffel met zijn naam.
Zo kon ik niet meer twijfelen en niet meer terug. Wij krijgen een Frank! Oh en wat vond ik het bijzonder, we hielden het geheim.
Ik heb het tegen één vriendin in vertrouwen verteld en dat was het.

Wat was ik trots op mezelf dat ik niets losliet oh en wat kon ik Jos killen als hij zich weer een versprak.
Dat deed hij best vaak namelijk. Gelukkig leek ‘Freek’ veel op ‘Frank’ en kwam hij er steeds mee weg!
Niemand had het door als hij zich versprak. De naam ‘Freek’ was daarom ook helemaal geïntegreerd binnen onze familie.
Veel dachten ook dat we hem echt ‘Freek’ gingen noemen.

Mijn zwangerschap zelf ging vanaf 20 weken niet zo lekker meer.
Ik voelde mij perfect hoor maar tijdens een echo zeiden ze in het ziekenhuis “Je kindje is heel klein, wij vermoeden dat er een fout zit in je placenta”.

Wordt vervolgd