Acute placenta loslating

Je hebt het waarschijnlijk al in mijn vorige verhalen gelezen. Zo niet, dan hier een kleine samenvatting om je bij te praten.
Er is in mijn zwangerschap een fout ontdekt in mijn placenta. Wat de fout is konden ze niet zien. Vermoedelijk een miniatuur placenta. Op 7 augustus 2018 verloor ik ineens veel bloed.
Op papier 6 weken voor mijn uitgerekende datum, volgens mijn eigen berekeningen 7 weken en dat is achteraf ook bevestigd.

Een spoedkeizersnede.
Ik word de operatiekamer in gereden en er staat een team van 13 mensen klaar.
Op dat moment denk ik nog: ”Ja lekker en mijn moeder mag er niet bij zijn omdat het een keizersnede is. Kijk zoveel mensen hier zijn.”
1 iemand vroeg of ze met een telefoon foto’s moest maken. Ik had niet zoveel batterij meer, dus ik hoopte dat het zou lukken.
Er was een extra gynaecoloog uit zijn bed gebeld omdat dat blijkbaar verplicht is bij vrouwen met veel overgewicht.

Ik werd van het ene bed naar het andere bed overgezet. Ik zei nog: ”Ik kan gewoon opstaan en zelf overstappen hoor.”
“Nee, jij mag absoluut niet bewegen, wij tillen je, wij zijn hier ervaren in.” Werd er gezegd.

Achter me stond een man en die legde zijn hand op mijn schouder.
“Ik praat je hier doorheen, hou vertrouwen, we gaan je een ruggenprik geven. Ik wil dat jij nu naar voren gaat hangen en jezelf als een bolletje maakt net zoals een egeltje en helemaal slap gaat hangen.”
Ruggenprik 1.. mislukt

“Hang maar naar voren. Ontspan, jij bent nu even een egeltje, we gaan het nog een keer proberen.”
Ruggenprik 2.. mislukt

“Voel je dit? Voel je dat?” Terwijl er op mijn huid gedrukt wordt. Ik voelde alles nog..
Ruggenprik 3.. mislukt

“We geven niet op, dit moet gewoon gaan lukken, het heeft zoveel voordelen als dit lukt.”
Ruggenprik 4..  mislukt

“Oke, we proberen het nog 1 keer. De laatste keer. Het is zoveel beter voor moeder en kind als je niet onder algehele narcose bent. Maak je nog 1 keer zo klein als je kunt, volledig in je ontspanning.”
Ruggenprik 5..
“Voel je dit?”, ik was tot aan mijn borst verdoofd. Gelukt. Mijn ademhaling was oké. Het was net niet te ver verdoofd.

Die meneer naast me bleef maar praten. Ik beschrijf hem maar als meneer, ik heb geen idee wie welke functie had in de kamer en ik kan me ook niet herinneren hoe ze er uit zagen.
“Wat heb je gedaan vandaag? Je was op de camping hoorde ik en ineens verloor je veel bloed, dat was schrikken zeker?”
Eigenlijk vond ik het irritant, ik wilde even in mezelf zijn, even niet praten, even niet nadenken maar hij bleef praten.
Ook al was het een aardige man, dus ik deed mijn best om te blijven antwoorden. Als ik geen antwoord gaf kwam er nog iemand bij en die stelde weer dezelfde vragen.
Achteraf begreep ik dat ze me erbij wilde houden, ze waren bang dat ik weg zou vallen.
Ik heb geen enkele keer het idee gehad dat ik zou wegvallen.

Dit moment kan ik me zo slecht voor de geest halen. Ik voelde dat er aan de binnenkant getrokken en geduwd werd ofzo. Jos kan zich herinneren dat de baby aan 1 been omhoog, uit mijn buik getrokken werd. Dit staat allemaal op foto, deze bespaar ik jullie.

Op 08-08-2018 om 00:27 werd onze baby geboren.

Ik hoor ze nog zeggen: ”Oh dit is echt een kleintje.”
Het enige wat door mij heen ging ”Oh als ik maar van hem hou, als ik maar van hem hou.”
Natuurlijk was ik met hele andere dingen bezig.
Geen seconde heb ik op dat moment gedacht dat het niet goed zou gaan. Waarschijnlijk omdat ik dat niet toe wilde laten.

Ik hoorde een huiltje en ik schiet direct vol bij het horen van zijn geluid. Direct!
Wat was ik blij met mijn reactie, ik hou dus van hem!
Mijn hele zwangerschap ben ik bang geweest dat ik niet van hem zou houden. Hoe hou je van een kindje die je niet kent?
Maar dit was zo bizar, ik voelde liefde, dit heb ik in mijn hele zwangerschap niet gevoeld, dit wilde ik zo graag voelen en ik voelde het al voordat ik hem gezien had.

Hij werd direct gecontroleerd en zijn APGAR score was boven verwachting hoog.

Na 1 minuut een 8
Na 5 minuten een 10

De meneer die steeds tegen mij aan het praten was zei:
”Meisje, je hebt geen idee hoeveel geluk je gehad hebt. Je hebt een acute placenta loslating, hij hing nog maar aan een heel klein stukje en was bijna los. Als je een kwartier later was geweest had je kindje er niet meer geweest en bij een half uur later jijzelf hoogstwaarschijnlijk ook niet meer. Jij hebt echt heel veel engeltjes op je schouders gehad.”

Als de placenta loslaat, krijgt de baby geen zuurstof meer. Bij een volledige loslating is hulp meestal te laat en overlijdt de baby in de baarmoeder. Bij mij was hij dus bijna los.

Symptomen van een placenta loslating:
- Acute en heftige buikpijn.
- Pijn blijft constant. 
- Pijn op plaats waar placenta zit.
- Baarmoeder is onrustig, veel harde buiken, vaak een harde buik die niet meer ontspant.
- Meestal bloedverlies.

Ik heb geen enkel symptoom gehad en dat is de reden dat ze niet doorhadden dat ik een placenta loslating had.
Totdat ik zoveel bloed verloor maar omdat ik geen pijn had was het een raadsel wat er aan de hand was.

Het drong niet tot mij door, ik hoorde wel wat hij zei maar het kwam niet aan. Alle mensen in de ruimte kwamen naar mij toe. “Wat een wonder dat dit goed gegaan is zeg.”

Op dat moment had ik mijn kindje nog niet gezien. Jos mocht voor de show nog een stukje van zijn navelstreng doorknippen, hij was natuurlijk al losgemaakt vanuit mij.

“Hoe heet deze kleine man?” Wordt er gevraagd.
“Frank, hij heet Frank.” Zeg ik.

Op dat moment leggen ze hem bij me neer, Jos houdt hem tegen.
Ik kijk naar hem en ik herinner me dat ik tegen mijn nichtje Joyce had gezegd voordat ze moest bevallen: ”Wat is het eerste wat je tegen je kindje gaat zeggen? Het is de 1^e keer dat jouw kindje jouw stem luid en duidelijk hoort zonder buik eromheen, je kan maar 1 keer de eerste keer iets zeggen”.
Ik besefte me dat ik zelf nog helemaal niet bedacht had wat ik zou zeggen. Mijn 1^e keer iets zeggen tegen mijn kind was verpest.

“Hallo jongen” zeg ik en ik denk is dat alles? Zeg je alleen hallo jongen?
Tegelijkertijd dwing ik mezelf in het moment te zijn. "Suus je zit veel te veel in je hoofd, hou eens op met nadenken over dingen die helemaal niet belangrijk zijn nu."

Toen ik even in het moment kwam zag ik kleine oogjes mijn kant op kijken. Frank maakte een stikkend en piepend geluid.
Ik kreeg het op mijn zenuwen, nog steeds als ik het geluid hoor voel ik hoe ik emotioneel word en hoe mijn keel dichtgeknepen wordt.

”Neem hem nu mee, ik wil dat jullie hem gaan controleren, neem hem mee!” schreeuw ik in paniek. Ineens was ik bang dat ik mijn kindje ging verliezen.

Iemand vroeg: ”Jos wat ga jij doen? Ga jij met je vrouw mee naar de intensive care of ga je met je zoon mee?"

Jos keek me aan, die keuze was een hel voor hem. Hij wilde niet kiezen en ik zag de paniek in zijn ogen.
Ik dacht geen seconde na, hij gaat geen beslissing nemen, dat doe ik en ik zeg: ”Jij gaat met Frank mee en je verliest hem geen seconde uit het oog.”

Wat ik ook dacht maar niet zei? “Straks wisselen ze mijn kind om.” Je hoort wel eens van die gekke verhalen.

Op dat moment word ik naar de intensive care gereden en Jos gaat met Frank mee.
Ze wilde mij een bloedtransfusie geven maar het lukte niet, ik was niet te prikken. Ik raakte in een soort trance, ik was er niet helemaal meer bij. Ik was er wel maar ook weer niet, ik lag alleen maar te rillen van de kou.

Steeds als er iemand naast mijn bed stond vroeg ik: ”Hoe gaat het mijn kind? Kan ik al naar hem toe? Wanneer mag ik naar mijn kind?”

En ik kreeg steeds het antwoord: ”Ze zijn nog met hem bezig.”

Ik voelde steeds meer paniek en bleef in mijn hoofd dat piepende en stikkende geluid horen. Wat een hel, wat een rot geluid. Het maakt mij bang. Wat gebeurt er nu met mijn kind? 

‘Ze zijn nog met hem bezig’, betekende voor mij: ‘Ze zijn hem aan het reanimeren.”

Maar ik kon geen vragen stellen, ik herhaalde alleen maar: “Hoe gaat het mijn kind? Kan ik al naar hem toe? Wanneer mag ik naar mijn kind?”

Waarop ze bleven herhalen: ”Ze zijn nog met hem bezig.”

Wordt vervolgd.

Ben jij stiekem al nieuwsgierig hoe het met ons gaat? Volg ons op www.instagram.com/suusgro
Volgende week het vervolg!