Prematuur en dysmatuur geboren

Waarschijnlijk heb je mijn vorige verhalen gelezen. Ik heb een spoedkeizersnede gekregen omdat ik mega veel bloed verloren was.
Tijdens de keizersnede kwamen ze erachter dat ik een placenta loslating had en de keizersnede kwam net op tijd. Net op tijd voor mijn kind en net op tijd voor mij.
Onze zoon maakte een piepend en stikkend geluid en ik heb geschreeuwd dat ze hem moesten meenemen en controleren en mijn man meegestuurd.
Omdat ik zoveel bloed verloren was moest ik naar de Intensive Care.

2,5 uur lag ik op de Intensive Care. In een soort shock, alles om mij heen leek in slowmotion te gaan.
Er werd aan mijn arm getrokken, ik had een bloedtransfusie nodig. Ik hoorde ze smoezen.
Wat zeggen ze over me? Gaat dit over mijn kind? Zou het niet goed gaan?

“Hallo, hallo? Mag ik iets vragen?” vroeg ik, in slowmotion. Ja, zo klonk het in mijn eigen hoofd.
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik ratel. Wat een ander met adempauzes verteld in 10 minuten heb ik je in 30 seconde verteld. Hoewel, als je het kan verstaan want ik hoor regelmatig:”Oew, dat ging iets te snel Suus, herhaal dat nog eens en dan iets rustiger.”

“Hoe is het mijn kind? Mag ik al naar hem toe?”
“Wij bellen zo even naar boven hoe het gaat.”

“Hoe is het mijn kind? Mag ik al naar hem toe?”
“Sorry, dat kan nog niet, ze zijn nog met hem bezig.”
“Hoe is het mijn kind? Mag ik al naar hem toe?”
“Ze zijn nog met hem bezig.”

PANIEK!

“Hoe is het mijn kind? Mag ik al naar hem toe?!”
“Ze zijn nog met hem bezig.”

PANIEK!
Mijn hoofd maakte overuren. Hij is toch niet dood aan het gaan? Dan heb ik hem maar een halve minuut levend gezien!

“Ik wil NU naar mijn kind!!!!”

Ze zijn nog met hem bezig betekende voor mij dat ze hem aan het reanimeren waren.
“Ik heb geen bloedtransfusie nodig, ik voel me prima.”
Toch kon ik niet anders dan staren naar het plafond.
Ik kon zelf niet het bed uitstappen, dus ik kon niets anders dan wachten en het koud hebben.

Uiteindelijk is er besloten dat ik geen bloedtransfusie kreeg. Ik was niet te prikken en ze zagen wat kleur terugkomen op mijn gezicht. Ik mocht naar mijn man en ik mocht naar mijn kind.
Ze reden mij de lift in en we zouden naar boven gaan. Ik was bang, bang wat ik zou aantreffen.

Jos zit voor de couveuse hij kijkt naar ons kind. Oh mijn hart, mensen mijn hart.
Dan zie ik dat het kind beweegt, het kindje beweegt! Mijn kindje leeft!

“Hey lieffie.” Zegt Jos.
“Ze hebben mij zo goed op de hoogte gehouden hoe het met je gaat, om het kwartier kwamen ze zeggen dat het goed met jou ging en dat je aan het bijkomen bent.” Zegt hij.

Waar ik geluk voelde dat mijn kindje nog leeft was ik tegelijkertijd ook kwaad, ik werd helemaal niet goed op de hoogte gehouden, weet je hoeveel zorgen ik mij gemaakt heb?

“Waar zijn ze zolang mee bezig geweest, is hij gereanimeerd?” vraag ik.
“Nee, met een infuus prikken. Hij is niet te prikken, hij heeft roladeren maar het is nu gelukt. Hij krijg nu ook extra zuurstof. Hij had toch wat moeite met zelf ademhalen daarom maakte hij zo’n stikkend geluid.” Zegt Jos.
“Oh en raad eens hoe zwaar hij is? Dat raad je nooit, zo bijzonder.” Zegt Jos.

“Frank is geboren op 08-08-2018 met 1818 gram. Dat betekent wel dat hij naast prematuur ook dysmatuur is geboren, zijn geboortegewicht is te licht en had hoger moeten zijn voor een baby die geboren wordt met 33/34 weken.” Zegt Jos.

Na het opmeten bleek Frank 45,5 cm te zijn. Het was meer een schatting want echt goed meten konden ze hem niet.
Hij lag helemaal in foetushouding en zijn beentjes mochten ze niet recht leggen.
Hij kreeg antibiotica en paracetamol met coffeïne om een prikkel af te geven aan zijn hersenen zodat hij zelf beter adem zou gaan halen.

Mijn familie (ouders, zusjes, zwager en beste vriendin) zaten nog in de wachtkamer.
Ze werden wel op de hoogte gehouden en wisten dat hij geboren was maar nog niet wat zijn naam is.
Waar ik normaal een 'open boek' ben, hield ik de naam geheim.

Mijn vader heet ook Frank en het moest speciaal zijn. Uiteindelijk is mijn familie gehaald en heb ik ons mannetje Frank mogen voorstellen.
Helaas waren Jos zijn ouders er niet bij. Zij waren precies op de dag dat ik bloed verloor vertrokken met het vliegtuig naar Griekenland. Ze werden wel op de hoogte gehouden door mijn zusjes.
Ook was mijn nicht, die er anders zeker gezeten zou hebben met haar gezin er niet, die waren ook diezelfde dag vertrokken met vakantie.

Ik kreeg kleine Frank op mijn borst, hij ligt aan de beademing en het CPAP-apparaat maakte super veel lawaai.
Ik heb een filmpje opgenomen voor familie en vrienden om door te sturen. Op de camping zat de schrik erin.
Na een leuk dagje op de camping ben ik vertrokken nadat ik veel bloed verloren was.

Het ‘buidelen’ was magisch, huid op huidcontact. Het is zo vreemd dat ik ineens zoveel liefde voel voor een baby waar ik mij in de zwangerschap niet aan kon hechten. Oh wat was ik dankbaar dat ik deze liefde mocht voelen.   

Die dag heb ik niet geslapen. Vol adrenaline en ik dacht natuurlijk weer aan stomme dingen.
“Jos help me wel even herinneren dat ik vandaag nog iets op Facebook zet over zijn geboorte.
Ik wil niet elk jaar pas een herinnering op Facebook krijgen een dag later dan zijn verjaardag.”
Ja, wie maakt zich daar nou druk om? Ik denk altijd aan dingen waar niemand aan denkt.
Het is eigenlijk zonde voor mijn hersenopslag.

Er vond een overleg plaats of Frank niet beter overgebracht kon worden naar het WKZ.
Frank bleek jonger dan ze dachten. Ik was op papier 34 weken zwanger maar aan Frank zijn gedrag te merken was ik net 33 weken zwanger. Ik heb al die tijd ook gezegd dat de geschatte termijn niet klopt, dat ik minder lang zwanger was.
Als ik op papier niet met 34 weken maar met 33 weken bevallen was dan had Frank direct overgebracht geweest naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis en dan had ik nooit een moeder-kind kamer gehad.
Ik heb dus ontzettend veel mazzel gehad en ben dan ook overtuigd dat dit precies zo heeft moeten zijn.
Wat lijkt het mij verdrietig als je als moeder naar huis moet en je baby achter moet laten.

De artsen zeiden dat de eerste 48 uur cruciaal waren. Boem. Dat sloeg in.
Het zat nu goed toch? Het zou toch goed komen, dit kwam binnen.
Ik was van de wereld, ik praatte over van alles maar mijn echte zorgen kon ik niet uitspreken.
Ik kon niet op de woorden komen, ze niet formuleren maar ze zaten in mijn hoofd.

Tot dat ik na 3 dagen ineens de woorden kon vinden. De arts kwam binnen.

“Mag ik wat vragen?” vroeg ik.
“Jazeker” zegt de arts.
“Hoelang heeft hij nog te leven?” vroeg ik, geschrokken dat ik het over mijn lippen kreeg maar ik leefde op dat moment alsof mijn kindje ieder moment dood zou gaan.

De arts keek mij aan en zei: ”Oh, jij bent niet goed geïnformeerd. Frank doet het veel beter dan wij hadden verwacht. Hij is heel sterk en garantie kan ik nooit geven. Ondanks zijn kwetsbaarheid heb ik er vertrouwen in dat hij het gaat redden. Hij hoeft ook niet naar het WKZ, wij houden hem hier.”

Wat er toen van mij afviel?

Alsof de hemel opentrok en alle engelen begonnen te zingen. Vanaf toen was er hoop en hoop doet leven. Mijn kindje leeft!
Wij hadden dus een toekomst samen!

Volgende week neem ik jullie mee hoe het was voor mij om 3,5 weken in het ziekenhuis te wonen. Ja, wonen!
Het voelde voor mij als wonen.

Ben jij stiekem al nieuwsgierig hoe het met ons gaat? Volg ons op www.instagram.com/suusgro
Volgende week een nieuw verhaal!