Oh my god, in 1 maand zwanger..

ZWANGER! Oh my god, ben ik nou gewoon in 1 maand zwanger?

Ik weet nog dat ik alleen maar ‘Oh my god” geroepen heb en dan minuten niks en dan weer “oh my god” en vervolgens weer minuten niks. Was ik nou blij? Was ik nou verbaasd? Bang? Geschrokken?
Het ging eigenlijk alle kanten op.
Ik ben in 1 maand zwanger, natuurlijk was ik in 1 maand zwanger!
Dat past toch helemaal bij mij! Wacht even, ben ik nou serieus in 1 maand zwanger?

Ergens voelde het fantastisch. In 1 maand zwanger, dat moet toch betekenen dat ik hartstikke gezond ben, ondanks mijn overgewicht? Er was dus al die tijd al een kindje die aan het wachten was tot dat ik eindelijk ‘toestemming’ zou geven?
Aan de andere kant was er paniek. “Zometeen zegt de verloskundige nog dat ik met mijn gewicht de baby beter kan laten weghalen.” Er ging van alles door mijn hoofd. Echt gerust was ik er nog niet op.

Kortsluiting en tegelijkertijd mega trots.
Ik stond die week meerdere keren tegen mezelf te praten in de spiegel.
Dat doe ik overigens vaker hoor. Waarom zou je niet af en toe even lekker tegen jezelf praten, toch?
“Suus, jij hebt gewoon een baby in je buik!”, Vol ongeloof keek ik mezelf dan aan.
“Ik ben zo trots op jou, jij hebt gewoon een baby in je buik” Of ik echt blij was, ik weet het niet.
Maar ik voelde wel dat dit me dichterbij mijn wens zou brengen.
Ik had iets gedaan waarvan ik eigenlijk gedacht had dat ik het echt nooit zou durven.

Werken was best pittig, ik kon de hele dag wel slapen.
Ik heb op de terugweg van het werk zelfs een keer bij een benzinepomp, 10 minuten slaap bijgetankt.
Door mijn maagverkleining kreeg ik minder voeding binnen en mijn lichaam moest natuurlijk hard werken.
Om 18:00 uur was ik dan ook helemaal uitgeblust. Om 18:30 ging dan ook echt het lampje uit.
Jos, zo lief als dat hij is, ging natuurlijk gewoon mee. We gingen altijd tegelijkertijd slapen.
De eerste 2 weken voelde hij zich heerlijk uitgerust. Totdat slapen ‘plafonddienst’ werd.

Een maand vol feestjes, ik dronk graag een drankje en bood mezelf ineens als BOB aan.
Waar ik vroeger graag de lichten uit deed op een feestje, wist ik nu niet hoe ik mijn ogen open moest houden.
Wat was ik moe! Zo moe was ik echt nog nooit geweest.

Op mijn eigen verjaardag ontdekte ik dat Dubbelfris in een wijnglas er gewoon uitzag als wijn.
Niemand hoeft door te hebben dat ik zwanger ben. 

Natuurlijk kwam er ook nog een afspraak bij de verloskundige.
Heel eerlijk, ik heb getwijfeld om gewoon te doen alsof ik niet zwanger was, om de afspraak uit de weg te gaan.
Maar ergens wilde ik het ook gewoon snel achter de rug hebben en er niet tegen aanhikken, dus dan moet je doorpakken. 
Terwijl ik in de wachtkamer zat schaamde ik me tegenover de andere vrouwen die daar ook zaten.
Wat zouden ze wel niet denken? “Wat een onverantwoorde vrouw”, “Met dat gewicht kan je toch niet aan een kindje beginnen”. Toen de verloskundige mij binnenriep begon de angst weer opnieuw. “Wat gaat ze zeggen?”
Terwijl ik stapje voor stapje dichterbij kom spreek ik mezelf streng toe “Oke Suus, kom op, even in je eigen kracht nu.
Heel diep door je neus in ademen en door je mond uit. Glimlach op, hoofd iets omhoog. Dit ben jij, kom op, herpak je." 

Want als je mij ziet lopen dan hoor je te denken:
"Goh wat loopt daar een krachtige vrouw, daar loopt altijd een krachtige vrouw."

Na een kort gesprekje en een inwendige echo zei de verloskundige “Gefeliciteerd”.
Wat? Gefeliciteerd? Huh? Is dat alles?
Was dat maar alles, toen wist ik nog niet hoe mijn zwangerschap zou verlopen

Wordt vervolgd.