Bang om zwanger te worden

Kinderwens

Al vanaf dat ik een klein meisje was wilde ik moeder worden. Ik was een echte poppenmoeder.
Ik kan nu zelfs nog het geluksgevoel naar bovenhalen als ik terugdenk aan die tijd.
Wat heb ik genoten van het uren spelen met mijn poppen. De meest dramatische scenario’s heb ik gespeeld.
Als moeder sliep ik met mijn poppenkinderen op straat én uiteindelijk woonde wij in een mega kasteel, omdat het geluk uiteindelijk altijd op ons pad kwam. Toen was ik al een ‘dramaqueen’.

Toch zag ik in het echte leven mijn wens om moeder te worden steeds verder verdwijnen achter mistwolken.
Niet omdat ik geen partner had, in tegendeel, ik heb Jos leren kennen in 2007 en ik zeg altijd: “Jongen als ik opnieuw mocht kiezen, dan koos ik weer voor jou”.

Mijn overgewicht hield mij tegen. Mijn gewicht was dusdanig ernstig dat ik het gewoon niet durfde.
Bang, doodsbang voor de commentaren van de buitenwereld. Bang voor wat de artsen zouden zeggen.
Want dat was toch onverantwoord?

In 2016 kreeg ik, na een aantal afwijzingen eindelijk een maagverkleining, ik zag het als mijn enige redding.
Ondanks dat ik veel afgevallen was, bleef ik onder ‘Morbide Obesitas’ vallen. Wat haat ik dat woord.
De kilo’s gingen er wel af, maar zoveel langzamer als bij de rest van de vrouwen met wie ik tegelijkertijd geopereerd werd.
Mijn conclusie? Mijn kinderwens kon ik nog niet in vervulling laten gaan.

Op 10 juni 2017 zijn we getrouwd, precies op de dag dat wij 10 jaar samen waren. Wat een prachtige dag!
De zon scheen niet alleen aan de hemel maar ook echt in ons hart. Alle mensen van wie wij houden waren aanwezig en wat hebben wij ons die dag geliefd gevoeld. Konden we deze dag maar overdoen.

Het was altijd in mijn ogen de perfecte planning, trouwen en daarna een kindje.
Maar de angst verstikte me, ik durfde niet. Bij de gedachten alleen al ging ik over mijn nek!
Van nature ben ik ook wel iemand die beren op de weg kan zien.
En toen was het een half jaar later, december 2017.Ik stond al maanden stil met afvallen, er gebeurt helemaal niets.
Nieuwe conclusie: Dat was het dan, meer heeft die maagverkleining er niet van kunnen maken.

Om mij heen kreeg ik steeds meer ‘steun’. “Suzan, wanneer neem jij nou een baby?”.
Voor de één is dit super vervelend om te horen, zeker als je lang bezig bent. Voor mij klonk het meer als een akkoord.
Mensen zagen dus ondanks mijn extreme overgewicht wel een baby bij mij?

Mijn “Doei kinderwens” deed mij bijna net zoveel pijn als mijn “Hallo kinderwens”.
Dat heeft mij aan het denken gezet. Ik wilde, hoe dan ook, moeder worden. Mijn grootste wens in het leven.
Heel veel meer had ik niet te wensen. Wanneer ging ik ondanks alles mezelf dit nou eens gunnen?

16 december 2017, de dag waarop ik mezelf moed ging in spreken. Er is nu geen weg terug, nu ga je ervoor.
Ik ben ook wel het type dat als ik ergens voor ga, dan ga ik ervoor!
Het was een overweldigende tijd, heel veel angst, heel veel spanning.

31 december 2017, oudejaarsavond. Terwijl wij het nieuwe jaar in dansten voelde ik een steek in mijn buik.
Ik kan het alleen maar omschrijven alsof er een mega breinaald door mijn baarmoeder gestoken werd.
Dit was toch niet een innesteling? Was dit een innesteling? Ik was weer van slag.
Ik had die dag al een aantal woede-uitbarstingen gehad. Ik had eerder die avond een lege oliebollen-schaal naar mijn vriendin haar hoofd gegooid, voor een stomme reden.
Ik was echt onredelijk. Was 1 en 1 dan echt 2?

9 januari 2018, ik was 1 dag overtijd. Toch voelde ik constant menstruatiekrampen.
Die avond deden Jos en ik een test. Normaal doe je zoiets met ochtendurine natuurlijk. Wij niet.
Kotsmisselijk van de zenuwen dan, deed ik een test, ik was nooit overtijd.

ZWANGER! Oh my god, ben ik nou gewoon in 1 maand zwanger?

Wordt vervolgd.